รัฐบาลในระบบสังคมนิยมเป็นเจ้าของปัจจัยการผลิตอื่นๆ เกือบทั้งหมด เช่น ที่ดินและสินค้าทุน ในลัทธิสังคมนิยม รัฐบาลเป็นผู้กำหนดว่าจะผลิตอะไร จำนวนเท่าใด และใครจะได้อะไรผ่านกระบวนการวางแผนส่วนกลาง ตามทฤษฎีแล้ว การตัดสินใจทางเศรษฐกิจขึ้นอยู่กับสวัสดิการสังคมทั่วไปของสมาชิกทุกคนในสังคม มากกว่าผลประโยชน์ส่วนตนของปัจเจกบุคคล ตัวอย่างเช่น บุคคลที่ไม่สามารถจัดหาสิ่งจำเป็นขั้นพื้นฐานได้ เช่น อาหาร ที่พัก หรือการดูแลสุขภาพ จะได้รับสิ่งเหล่านั้นในราคาที่ถูกลงหรือไม่มีเลย ในทางกลับกัน บุคคลที่สามารถซื้อของพิเศษหรือของฟุ่มเฟือยอาจไม่มีโอกาสซื้อของเหล่านั้น นี่คือการรวมกันของคำสั่งและเศรษฐกิจตลาดเสรี แม้ว่าจะมีหลายฝ่ายที่เข้าร่วมภายในเศรษฐกิจนี้ แต่ยังคงมีกฎระเบียบของรัฐบาล ดังนั้นจึงสามารถบรรลุคุณสมบัติเชิงบวกภายในทั้งสองตลาดได้ ตัวอย่างเช่น มีการควบคุมน้อยลงโดยการผูกขาด ด้วยเหตุนี้ ผู้บริโภคจึงไม่ถูกกดขี่ แต่บริษัทต่างๆ ก็สามารถควบคุมกิจกรรมการผลิตของตนได้มากกว่าในระบบเศรษฐกิจที่สั่งการด้วย…